Μεγάλη Τρίτη: Το τροπάριο της Κασσιανής και εντυπωσιακή εκτέλεση από τον Πέτρο Γαϊτάνο.

   Αυτό το «Τροπάριο της Κασιανῆς» είναι από τα πιο γνωστά και τα πιο αγαπημένα τροπάρια των Ορθοδόξων.

   Αναφέρεται στην ιστορία της πόρνης γυναικός που άλειψε με μύρα  τον Χριστό, και αυτός την συγχώρησε, ενώ όλοι οι άλλοι την καταδίκαζαν.

   Την ιστορία αυτή την περιγράφει ο Λουκάς στο Κεφάλαιο Ζ΄ Στίχοι 37-50.

   Η Κασσιανή εμπνεύστηκε από αυτό το εδάφιο και με εξαιρετικό λυρισμό περιγράφει τη σκηνή.                              

   - Κασιανή (9^ος αἰώνας) ποιήτρια, συνθέτρια, και υμνογράφος .

-Εντυπωσιακή εκτέλεση του τροπαρίου της Κασσιανής από τον Πέτρο Γαϊτάνο 

                            ..........................................................................

Κύριε,

ἡ ἐν πολλαῖς ἀμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή,

τήν σήν αἰσθομένη Θεότητα,

μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,

ὀδυρομένη, μύρα σοι,

πρό τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.

Οἲμοι! Λέγουσα,

ὃτι νύξ μοι ὑπάρχει,

οἶστρος ἀκολασίας,

ζοφώδης τε καί ἀσέληνος

ἒρως τῆς ἀμαρτίας.

Δέξαι μου τάς πηγάς τῶν δακρύων,

ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τό ὓδωρ.

Κάμφθητί μοι πρός τούς στεναγμούς τῆς καρδίας,

ὁ κλίνας τούς οὐρανούς

τῆ ἀφάτῳ σου κενώσει.

Καταφιλήσω σου τούς ἀχράντους σου πόδας,

ἀποσμήξω τούτους δέ πάλιν

τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχoις,

ὧν ἐν τῶ Παραδείςῳ Εὒα τό δειλινόν,

κρότον τοῖς ὠσίν ἠχηθεῖσα, τῶ φόβῳ ἐκρύβη.

Ἁμαρτιῶν μου τά πλήθη

καί κριμάτων σου ἀβύσσους 

τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;

Μή με τήν σήν δούλην παρίδῃς,

ὁ ἀμέτρητον ἒχων τό ἒλεος.

..........................................................................

Επίγραμμα

Γυνή βαλοῦσα σώματι Χριστοῦ μύρον

τήν Νικοδήμου προὒλαβε σμυρναλόην

................................................................

Η μεταφορά του ύμνου:

Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες,

σαν ένοιωσε τη θεότητά σου,

γίνηκε μυροφόρα και σε άλειψε με μυρουδικά

πριν από τον ενταφιασμό σου κι έλεγε οδυρόμενη:

Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου

είναι νύχτα κατασκότεινη και δίχως φεγγάρι,

η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας.

Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων,

εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα

το νερό της θάλασσας.

Λύγισε στ’ αναστενάγματα της καρδιάς μου,

εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης.

 Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου,

και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου

αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό,

τ’ άκουσε να περπατάνε, από το φόβο της κρύφτηκε.

Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων σου την άβυσσο,

ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση, ψυχοσώστη Σωτήρα μου;

Μην καταφρονέσης τη δούλη σου,

εσύ που έχεις τ’ αμέτρητο έλεος.

 Γράφει ο                

Θεόδωρος Αντωνόπουλος