Τί φωνές κι αντάρα στο
μικρό χωριό μας!
Τρέχουν, τρέχουν όλοι στο
μεγάλο δρόμο
το θεριὀ να ιδούνε.
Ξέσπασε η βουή του κεί
ψηλά στη ράχη.
Γύρω του σηκώνει σύννεφο
τη σκόνη.
Μπρός έχει απλωμένη μιά
πλατιά δαγκάνα.
Τρίζει και καπνίζει, σα
θεριό μουγκρίζει!
Μια φαρδιά αλυσίδα στρώνει
και ξεστρώνει,
τα χαλίκια λιώνει.
Ένα παλικάρι -δέστε τί
καμάρι!-
με δυό σιδερένια μπράτσα
το φρενάρει.
Νά το που ζυγώνει... Τι
’ναι τούτο, Θέ μου,
σκούζει και γαζώνει!
Όλοι αναμεριάζουν,
τα παιδιά φωνάζουν και
το τριγυρίζουν.
Κότες και κοκόρια τό
’βαλαν στά πόδια,
τα σκυλιά γαυγίζουν.
Τα δεμένα ζά μας όρθωσαν
τ΄αυτιά τους,
σπάσαν τα σκοινιά
τους.
Κι οι γερόντοι ακόμα με
τα μαγκουράκια
βγήκαν στα σοκάκια.
Μια γριά γριούλα έλεγε
το βράδυ:
«Τούτο είναι, παιδιά
μου, σατανά σημάδι».
Και τα παιδαρέλια: «άχ,
γιαγιά γιαγούλα»,
τό ’σκασαν στά γέλια.
ΠΟΙΗΤΗΣ: Νίκος Κανάκης.
Γεννήθηκε στα Τσιτάλια της κυνουρίας-Αρκαδίας το 1927.
Σπούδασε στη Μαράσλειο
Παιδαγωγική Ακαδημία. Υπηρέτησε στη Δημοτική εκπαίδευση ως δάσκαλος και ως
επιθεωρητής. Το 1982 διορίστηκε στο ΚΕΜΕ το οποίο μετονομάστηκε σε Παιδαγωγικό
Ινστιτούτο.
Ασχολήθηκε με τη
λογοτεχνία και ιδιαίτερα με την παιδική ποίηση. Κυριότερα έργα του: «Τραγούδια
για μικρά παιδιά», «Το διψασμένο ελαφάκι».
Τα έργα του
διακρίνονται για το διδακτικό τους περιεχόμενο. Τιμήθηκε με 2 βραβεία από τη
«Γυναικεἰα Λογοτεχνική Συντροφιά».
Του Θεόδωρου Αντωνόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου