8-12-1943: 80 Χρόνια από την Εκτέλεση από το Γερμανικό Τακτικό Στρατό - Μνήμες "Απάνθισμα" του Μαύρου Δεκέμβρη του '43.

    Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται 80 χρόνια από το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα, τη μεγάλη σφαγή που αποτελεί το μεγαλύτερο έγκλημα πολέμου που διαπράχθηκε στην Ελλάδα από τις Γερμανικές δυνάμεις Κατοχής και μια από τις μεγαλύτερες θηριωδίες σε όλη την Ευρώπη κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο .

   Σήμερα πραγματοποιούνται τα μνημόσυνα και οι εκδηλώσεις μνήμης και τιμής για τους Μάρτυρες της ομαδικής εκτέλεσης στις 8 Δεκεμβρίου 1943 για τα χωριά μας, την Κερπινή και τους Ρωγούς, καθώς και το Μέγα-Σπήλαιο.

   Αυτό μας υποχρεώνει να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας και να θυμηθούμε τις τρομακτικές στιγμές της τραγωδίας,τις φρικαλέες εικόνες που είναι ανεξίτηλα χαραγμένες με αίμα στη σκέψη και τη ψυχή μας, περισσότερο δε από τις δικές μας, των γονιών μας, αλλά και όλων όσων έχουν ζήσει ή περάσει από αυτά τα μέρη.

   Αυτά αντλούνται και μέσα από τις σημειώσεις που μου έδωσε και μεταφέρω η αείμνηστη και πρόσφατα αποχαιρετισθείσα δασκάλα Νικολίτσα Γιδά-Βλάντη.

Έγραφε σχετικά:

    « Είναι δύσκολο να μεταφέρει κανείς τις συνθήκες και να περιγράψει ακριβώς τις εφιαλτικές εικόνες εκείνης της κολάσεως, να ζωντανέψει τη ναζιστική θηριωδία  που ξέσπασε σαν λαίλαπα, αφανίζοντας τον τόπο μας και καταδικάζοντας σε ισόβια ντροπή τους αδίστακτους ναζί.

  Σκεφτόμαστε λοιπόν σήμερα εκείνη την 8η Δεκεμβρίου του '43, την ημέρα της φωτιάς και του θανάτου.

Ένα δράμα ανείπωτο ξαναζεί στη μνήμη του πόνου, του πόνου που μπρος στο μεγαλείον της θυσίας κλίνει ευλαβικά τα γόνατα προς τους τιμημένους αυτούς νεκρούς.

   Η φωτιά, οι καπνοί, η κόλαση, ο θρήνος, οι γοερές κραυγές των γυναικών, ο σπαραγμός, τα παραμορφωμένα πτώματα, η μεταφορά τους πάνω σε σκάλες και σεντόνια, το δάκρυ και το μοιρολόι…και μετά, τα χαλάσματα, οι μαυροφορεμένες γυναίκες, ο αγώνας να αναστήσουν τη ζωή από τα νωπά μνήματα και από τη στάχτη, να μεγαλώσουν τα ορφανά τους, να τα μορφώσουν, να αλαφρύνουν τον πόνο τους και να τους εμπνεύσουν με αγάπη για τον άνθρωπο, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις αθεράπευτες πληγές αυτού του αφανισμού.  

    Το χωριό μας πληγώθηκε θανάσιμα, όσοι έμειναν  έπρεπε να Παλέψουν πολύ σκληρά .Χωρίς καμία απόλυτος βοήθεια μέσα στην καρδιά του  βαρύ χειμώνα .

   Πολλοί  εγκατέλειψαν το ρημαγμένο χωριό μας και μετανάστευσαν στην Αθήνα ,σε άλλα αστικά κέντρα ,αλλά και στο εξωτερικό ,όπου πάλεψαν σκληρά να φτιάξουν την ζωή τους.»

    Μια επέτειος που έρχεται ξανά, βροντοφωνάξει στα πέρατα της γης το κήρυγμα της ελευθερίας που δεν θα παύση ποτέ να φωτίζει τους δρόμους τους οποίους η ανθρωπότητα πρέπει πάντοτε να βαδίζει ...

Υπ.

Η Νικολίτσα Γιδά-Βλάντη.

  Γεννήθηκε στην Κερπινή Καλαβρύτων απ’ το Βασίλειο Γιδά και τη Γαρυφαλιά Κόλλια απ’ τους Ρωγούς. Είχε τέσσερα αδέλφια, το Σπήλιο, τον Παναγιώτη (εκτελέστηκε) την Ειρήνη και τη Βασιλική. Πτυχιούχος της Αρσακείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας Πατρών εργάστηκε ως δασκάλα σε Δημοτικά Σχολεία της περιφέρειας και της πόλης των Πατρών, απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε. Το 1966 παντρεύτηκε το Γεώργιο Βλάντη, δικηγόρο απ’ το Καστέλι Καλαβρύτων, και απέκτησαν δυο παιδιά, το Νικόλαο και το Βασίλειο.
Είχε βαθιά αγάπη για το χωριό της Κερπινή, καθώς και για τον πολιτισμό και την ιστορία του τόπου της. Υπήρξε ενεργό και δραστήριο μέλος της τοπικής κοινότητας και προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στην πολιτιστική και κοινωνική ζωή του χωριού της.

Στις 08-12-1943, εκτελέστηκε από τους Γερμανούς ο αδελφός της Παναγιώτης Γιδάς στην Κερπινή Καλαβρύτων..

Στην Έκδοση Κραυγή του Δημοτικού Μουσείου Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος 

έγραψε επίσης σχετικά :

   "Το πρωί έφτασε το φοβερό μαντάτο: Οι άνθρωποί μας κείτονταν μακελεμένοι στου Γκρίντζου το χωράφι.
Βρέθηκα μαζί μ’ άλλα παιδιά έξω απ’ το νεκροταφείο. Τα παιδικά μας μάτια αντίκρισαν εικόνες φρίκης: Πτώματα παραμορφωμένα να μεταφέρονται στο κοιμητήριο πάνω σε σκάλες...
   Θυμάμαι πως πέρασε από μπροστά μου μια σκάλα μ’ έναν νεκρό κι ένας απ’ αυτούς που την κρατούσαν με ρώτησε:
«Τον γνωρίζεις αυτόν, ποιος είναι;»
    Ήταν ο Παναγιώτης, ο αδερφός μου… Το δεξί του χέρι ήταν ξυλιασμένο στον κρόταφο κι η χούφτα του γεμάτη από μυαλά...
   Γέμισε το νεκροταφείο με σακατεμένα κορμιά. Ένας θρήνος, ένα αδιάκοπο μοιρολόι ακουγόταν παντού. Οι νέοι μας, τα παλικάρια μας, ασάλευτα, ξαπλωμένα εκεί. Γι’ αυτά δεν έμελλε ν’ ακουστούν του γάμου τραγούδια, παρά μόνο των μανάδων τους το πικρό μοιρολόι. «Άφτιαχτα κι αστόλιστα» τα παραδώσαμε στις παγωμένης γης την αγκαλιά... Οι τραγικοί πατέρες δεν θα επέστρεφαν και δεν θα ξανάβλεπαν τα παιδιά τους…
   Με χέρια, με ξύλα και με σίδερα ανοίχτηκαν στην παγωμένη γη του Δεκέμβρη τάφοι ρηχοί κι εκεί τ’ άψυχα κορμιά των ανθρώπων μας σκεπάστηκαν με λιγοστό χώμα, που το πότιζε το πικρό κι αστείρευτο δάκρυ των γυναικών, των μανάδων, των αδελφών. Η ζωή μας μεταφέρθηκε στο νεκροταφείο. Έγνοια μας να στολίζουμε τους τάφους με ξύλινους σταυρούς και λουλούδια" 

Μαρτυρία Νικολίτσας Γιδά-Βλάντη Έκδοση Κραυγή-Το γυναικείο βίωμα της Καλαβρυτινής τραγωδίας.