email από ανώνυμο συγγραφέα
που το δημοσιεύω γιατί είναι
η
πικρή πραγματικότητα…
Παραβρέθηκα στην εκδήλωση μνήμης
για τα 71
χρόνια από το ολοκαύτωμα
της Κερπινής Καλαβρύτων, από τα
Γερμανικά Στρατεύματα κατοχής στις 8 Δεκεμβρίου του
1943. Μετά
την τέλεση του
καθιερωμένου Μνημοσύνου, στο εξωκλήσι
της Αγίας Παρασκευής, περπατήσαμε μέχρι
το ηρώο για
επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση
στεφάνων. Τελείωσαν
όλα και κίνησα
να φύγω… είχα
απομακρυνθεί αρκετά όταν άκουσα
κάποια παράξενη οχλοβοή.
Γύρισα το βλέμμα μου
προς το μνημείο, μα δεν
υπήρχε πια κανείς. Σκέφτηκα πως
ίσως παράκουσα ή
το έπλασα στη
φαντασία μου… προχώρησα …
μα δεν πρόλαβα
να κάμω δυο
βήματα κι ήχος
στριγκός με έκανε να
παγώσω στη θέση
μου. Πήρα
πάλι την κατηφόρα
κατά το μνημείο…
άκουγα ψιθύρους,
γογγητά, είχα σχεδόν
πλησιάσει… στεκόμουν δίπλα στο ηρώο. Τα μαύρα
γράμματα χόρευαν αλλόκοτα σαν
κοράκια, πάνω
στο άσπιλο μάρμαρο
του ηρώου.
Ήχοι ανατριαχιαστικοί έβγαιναν από τα βάθη
της γης,
γδαρσίματα σαν νυχιές αυλάκωναν
το μαρμαρένιο ηρώο, αιμάτινες σταλαγματιές
έσταζαν από κάθε
γράμμα, από
κάθε συλλαβή,
κάθε όνομα, κάθε
επώνυμο.
Τα δάφνινα στεφάνια δεν
ήταν εκεί,
τα είχαν “συλήσει” οι
επίσημοι για να τα
καταθέσουν στα επόμενα ηρώα. Περιπλανώμενα τα
στεφάνια όπως οι ψυχές
των αδικοσκοτωμένων,
από ηρώο σε ηρώο.
“… κι εμείς εδώ, μου φώναξαν, σιωπηλοί μάρτυρες, να μην
αξίζουμε ένα απλό δάφνινο
στεφάνι, να
λιώσει πάνω μας
να γευτούμε την
πίκρα των δαφνόφυλλων, να στεφανωθούμε
έστω και 71
χρόνια μετά.”.
Κύριε δήμαρχε, κύριοι
επίσημοι, ούτε
στο Μέγα Σπήλαιο
που ήταν ο
τελευταίο σας σταθμός του
μαρτυρίου να μην αφήσετε
τα δάφνινα στεφάνια, ΝΑ ΤΑ
ΚΡΑΤΗΣΕΤΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΑΚΕΣ…
ΦΑΚΕΣ ΧΩΡΙΣ ΔΑΦΝΟΦΥΛΛΟ, δεν λένε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου