Άγνωστες σελίδες του '21. Ο επικήδειος λόγος του Σπυριδώνα Τρικούπη για τον Ανδρέα Ζαΐμη.

4  ΜΑΪΟΥ 1840 : Πεθαίνει ο Ανδρέας Ζαΐμη.

Αποσπάσματα από τον επικήδειο λόγο που εκφώνησε ο Σπυρίδων Τρικούπης.            

Θεόδωρος Αντωνόπουλος 

   Στην δική μας την πολυβασανισμένη αλλά και πολυδοξασμένη γενιά, μεγάλοι άνδρες εμφανίστηκαν, που χωρίς αυτούς – ποιός μπορεί να πει –αν θα ευδοκιμούσε ο μεγάλος Αγώνας για την πατρίδα ;

 

   Ένας από αυτούς τους άνδρες είναι και ο προκείμενος νεκρός. Δεν ήταν οπαδός, αλλά αρχηγός της επανάστασής μας. Αυτός μαζί με τους δοξασμένους άνδρες Π.Π. Γερμανό και Λόντο εφώναξε πρώτος στις 25 Μαρτίου από την Ιερά μονή της Αγίας Λαύρας: «Έλληνες, λάβετε πνεύμα Ελευθερίας!». Η φωνή του έγινε πνεύμα ελευθερίας και αυτό το πνεύμα ελευθερίας πέταξε σε όλη τη γη και σε όλη την θάλασσα της Ελλάδας και η Ελλάδα Ελευθερώθηκε.

 

  Τι τον παρακίνησε σε αυτό το μεγάλο έργο;

 Μήπως η επιθυμία για εξουσία, πλούτο ή διασημότητα;  Όχι βέβαια.

  Διότι ήταν από τούς πιο δυνατούς, τους πιο πλούσιους και τους πιο διάσημους της Πελοποννήσου.

  Επομένως τον παρακίνησε κάτι άλλο. Αυτό που αισθάνονται μόνον οι μεγάλες ψυχές. Ο Ζαΐμης ήταν τέτοιας φύσεως, ήταν μεγαλόψυχος. Ήταν ψυχή οικογένειας, η οποία και άλλοτε έκανε μεγάλα πράγματα για την Ελευθερία και την πατρίδα.

  Η μεγάλη ψυχή ταράσσεται όταν η πατρίδα δεν δοξάζεται και δεν μπορεί να ησυχάσει, ακόμη και αν έχει να απολαμβάνει όλα τα καλά του κόσμου. Αυτή η ψυχή παρακίνησε και αυτόν τον άνδρα να πάρει μέρος στο μεγάλο έργο της Επαναστάσεως.

 

   Τα περιορισμένα χρονικά όρια του επιταφίου λόγου και η λίγη ώρα που θα έπρεπε να τον προετοιμάσω, δεν μου δίνουν καιρό για να διηγηθώ όλα όσα έκανε για την πατρίδα η μεγαλειώδης ψυχή αυτού του ανδρός. Διότι για να τα διηγηθώ όλα, θα έπρεπε να αναφερθώ σε όλη την πολιτική του ζωή που είναι συνδεδεμένη με την ιστορία της Επανάστασής μας.

 

   Αν και ως Έλλην και ως αγωνιστής ,αλλά και ως στενός φίλος του ενδόξου Ζαΐμη, θρηνώ την ώρα αυτή, διότι νικήθηκα από την αδυναμία της ανθρώπινης φύσης μου. Δεν ήταν όμως αυτός ο σκοπός μου όταν ανέβηκα στο βήμα αυτό, Ούτε εγώ να θρηνήσω, ούτε εσάς σαν ακροατήριο να σας κάνω να κλάψετε. Όχι, τα δάκρυα είναι για τους θνητούς, δεν είναι για τους αθάνατους και  αθάνατοι είναι όσοι παρέλαβαν από τους προγενέστερους τους την πατρίδα δούλη και την παραδίδουν στους μεταγενέστερους τους Ελεύθερη!

 

  … Ένας από εκείνους που προόρισε η Θεία Πρόνοια να μεταβιβάσουν το Ελληνικό Έθνος από την δουλεία στην Ελευθερία, είναι και ο Ζαΐμης, αφού τελείωσε το έργο της παλιγγενεσίας, μεταβαίνει σήμερα από την θνητότητα, την οποία ελάμπρυνε, στην Αθανασία, που τον περιμένει.

 

  -Ναι. Η εκφορά του Ζαΐμη δεν γίνεται στην γη, αν και φαίνεται γήινος, γίνεται στον ουρανό. και στον Ουρανό δεν υπάρχει λύπη, ούτε θρήνος, αλλά μεγάλη χαρά χωρίς τέλος.

 

…………………………………………………………………………………………

 

Σπυρίδων Τρικούπης :  (Μεσολόγγι 1788 - Αθήνα 1873)

   Αγωνιστής του ’21, πολιτικός, διπλωμάτης, ποιητής και ιστορικός. Έγραψε την «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» (4 τόμοι), που είναι αρίστη πηγή για την μελέτη υπὲρ της ανεξαρτησίας του αγώνος  και το διακρίνει η σαφήνεια, το ύφος και η ευσυνείδητη προσπάθεια.

Ὁ Σπ. Τρικούπης εκφώνησε τους πανηγυρικούς των μεγάλων μαχών. Δίκαια ονομάστηκε εθνικός ρήτορας. Οι πανηγυρικοί λόγοι του, αν και αυτοσχέδιοι, λογίζονται ως λογοτεχνικά μνημεία ρητορικής τέχνης. 

Ζαΐμης Ανδρέας

Γέννηση: Κερπινή 1791  Πέθανε : Αθήνα 1840

   Ο Ανδρέας Ζαΐμης, γόνος ισχυρής οικογένειας προκρίτων της επαρχίας Καλαβρύτων και ένα από τα εμβληματικά πρόσωπα του Αγώνα της Ανεξαρτησίας, γεννήθηκε στην Κερπινή το 1791.

   Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Ανδρέα Λόντο, προεστό της Βοστίτσας, στις 20 Φεβρουαρίου 1819 και μετείχε ενεργά στην επαναστατική προπαρασκευή. Τον Ιανουάριο του 1821 έλαβε μέρος στη μυστική συνέλευση της Βοστίτσας, ενώ δύο μήνες αργότερα, στις 25 ή 26 Μαρτίου 1821, συνυπέγραψε την προκήρυξη του Αχαϊκού Διευθυντηρίου προς τους πρόξενους των ξένων επικρατειών.

    Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης ανέπτυξε σημαντική στρατιωτική και πολιτική δράση. Τον Δεκέμβριο του 1821 συμμετείχε ως πληρεξούσιος Πελοποννήσου στην Α΄ Εθνοσυνέλευση. Μετά τη λήξη των εργασιών της εξελέγη στο Α΄ Βουλευτικό, ωστόσο παρευρέθηκε μόνο στις πρώτες συνεδριάσεις του, καθώς στη συνέχεια απεστάλη σε εκστρατεία. Ένα χρόνο αργότερα έλαβε μέρος ως πληρεξούσιος Καλαβρύτων στη Β΄ Εθνοσυνέλευση (1823) και από τις 26 Απριλίου διετέλεσε μέλος του Εκτελεστικού έως την παραίτησή του τον Ιανουάριο του επόμενου έτους. Λίγους μήνες αργότερα (Απρίλιος 1824) προτάθηκε η επανεκλογή του στο Εκτελεστικό, την οποία αρνήθηκε.

    Τον Απρίλιο του 1826 συμμετείχε ως πληρεξούσιος Καλαβρύτων στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, από την οποία διορίστηκε στην επιτροπή για την υπογραφή των πρακτικών της συνέλευσης και στην επιτροπή για τη σύνταξη του Πολιτεύματος. Στις 12 Απριλίου του ίδιου έτους εξελέγη από τα μέλη της Εθνοσυνέλευσης στη Διοικητική Επιτροπή, στις εργασίες της οποίας προήδρευε. Ένα χρόνο αργότερα έλαβε μέρος στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας (1827). Μετά την άφιξη του Ιωάννη Καποδίστρια διορίστηκε πρόβουλος (πρόεδρος) του Τμήματος των Εσωτερικών στο Πανελλήνιο, ενώ στη συνέχεια εξελέγη στη Δ΄ Εθνοσυνέλευση (1829), αλλά πιθανόν δεν μετείχε στις εργασίες της. Μετά τη δολοφονία Καποδίστρια συμμετείχε ως πληρεξούσιος Καλαβρύτων στη Δ΄ κατ’ επανάληψιν Εθνοσυνέλευση (1831), η οποία τον διόρισε μαζί με τον Γεώργιο Κουντουριώτη στην τριμελή Διοικητική Επιτροπή σε αντικατάσταση του Αυγουστίνου Καποδίστρια και του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

    Μετά την άφιξη του Όθωνα διορίστηκε Σύμβουλος Επικρατείας (1833) και πληρεξούσιος αυλικός επίτροπος (1834), ενώ από τον Οκτώβριο του 1835 διετέλεσε αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας (1835), θέση την οποία διατήρησε έως τον θάνατό του. Για την προσφορά του στον Αγώνα τιμήθηκε από τον Όθωνα με παράσημα και μετάλλια. Απεβίωσε στις 4 Μαΐου 1840 και κηρύχθηκε με βασιλικό διάταγμα προς τιμήν του τριήμερο πένθος.