«Λευκό ημερολόγιο»

του Θανάση Β. Ζησιμόπουλου

Βαθειά να στοχαστείς ξάπλωσες Χελμέ μου προσκέφαλό σου της νύχτας η σιωπή, με το αρχέγονο αηδόνι και του κοπαδιού τα αρμονικά κουδουνίσματα   Μαζί, την πανσέληνο του Μάη αγναντεύουμε   Το μόνο κοινό μας σημείο ενδεχομένως...   Το ίδιο φεγγάρι, από την ίδια στο στερέωμα θέση, Φώτιζε, όταν εσύ ξεπήδαγες από της Γαίας τη μήτρα   Το ίδιο φεγγάρι, από την ίδια στο στερέωμα θέση, αλλά εσύ ο δικός μου γεννήτορας   Ω Χελμέ μου, μυστήριο, όντως, Μέγα!   Ίσα απέχουμε και οι δυο μας από το φως του φεγγαριού!   Χρόνε, άναρχε πατέρα, το Είναι μου, το όριο του χτες και του αύριο   Τη λαλιά του αηδονιού δεν την βρίσκει η αυγή, απολύεται μες στης νύχτας τις σκιές   Χελμέ μου, κοινή μας άραγε η πορεία?   Καλάβρυτα, 28 Μαΐου 2010 (από το μπαλκόνι μου)

*   Ο Θανάσης Ζησιμόπουλος είναι από τα Καλάβρυτα, δημοσιογράφος και χημικός μηχανικός  και είχε την ευγενή καλοσύνη να μας παραχωρήσει αυτό το ποίημα του για δημοσίευση. Είναι η πρώτη φορά ο Χελμός, το βουνό  που χρόνια, αιώνες  αντικρίζουμε από την Κερπινή αποτυπώνεται στην ποίηση, Αποτυπώνεται σαν να έχει αισθήματα  και νου ή να αντανακλά κάποια δικά μας αισθήματα και στοχασμούς. 

    Η επιδεξιότητα ενός ικανού ποιητή το μετατρέπει σε ένα σύμβολο αναφοράς όλων μας.

 

Ευχαριστούμε Θερμά το Θανάση Ζησιμόπουλο.